Nuk kemi nevojë të vuajmë për t'u argëtuar me biçikletë, por vuajtja dhe çiklizmi janë të pandashme
Kurrë nuk kam dëgjuar dikë të mbështesë virtytet e copëtimit të drurit me hanxhar. Megjithatë, ishte i vetmi mjet që kisha në dispozicion, kështu që e përdora. U hodh poshtë fort dhe goditi shenjën e saj me një saktësi që mund t'ju mashtrojë duke menduar se kam aftësi të mira motorike.
Thu e preu pastër nëpër trungun dhe pa veprimin ndarës të siguruar nga koka e prerë e një sëpate ndarëse, dy gjysmat e sapokrijuara të trungut nuk kishin ku të shpërndanin energjinë e tyre veçse duke udhëtuar fort lart.
Ky nuk do të kishte qenë problem po të mos ishte fytyra ime, e cila shtrihej në rrugën e njërës prej gjysmave. Goditja që rezultoi e la kokën time të pazakontë; shumë më i madh se normalja, dhe gjithashtu më i trashë.
Nuk më intereson vetë dhimbja; në shumicën e rasteve kalon dhe të lë ose një mësim ose një kujtim që të pasuron jetën në një mënyrë ose në një tjetër. Ajo që nuk më pëlqen në këtë lloj dhimbjeje të veçantë është mungesa e kontrollit. Nuk kisha alternativë veçse të prisja ndërsa dhimbja kalonte nëpër sistemin tim të nervave. Dikush mund të argumentojë se unë kisha nën kontroll ngjarjet që çuan në prerjen e ballit tim nga trungu, por ai argument injoron paaftësinë time për të kontrolluar marrëzinë time.
Fjalët "dhimbje" dhe "vuajtje" shpesh përdoren së bashku, zakonisht në mënyrë të ndërsjellë. Ky duket një gabim i pakujdesshëm; Dhimbja mund të zgjerohet përtej fushave fizike dhe mendore ose emocionale, por vuajtja është një gjë tjetër.
Fjala 'vuajtje' e ka origjinën në fjalët latine sub, që do të thotë nga poshtë, dhe ferre, që do të thotë të mbash. Të vuash do të thotë të durosh dhimbjen që buron nga brenda – jo thjesht për ta ndjerë, por për të mbajtur peshën e saj të rëndë. Në një hartë, dhimbja jonë shënon pikat e rrugës, vuajtjet tona rrugën.
Shtyrja e kufijve
Unë nuk jam një njeri fetar, por jam i magjepsur nga adhurimi i një force të qëndrueshme që kapërcen botën fizike. Çdo fe për të cilën jam i vetëdijshëm i kushton vëmendje procesit të vuajtjes dhe vlerës që ofron. Budizmi duket veçanërisht i prirur për këtë temë, megjithëse ai merr pak shtytje falë dështimit të përkthimit nga Pali (një dialekt i sanskritishtes) në anglisht. Buda nuk fliste anglisht, që do të thotë se unë, që nuk flas asnjë dialekt të sanskritishtes, më kërkohet të kuptoj se për çfarë ishte ai. Fatmirësisht, kam internetin në dispozicionin tim dhe nuk kam nevojë të mbështetem në "njohuri" ose "kërkim" për të zgjidhur çështjen. Dukkha, fjala e referuar në budizëm dhe e përkthyer në 'vuajtje', i referohet si dhimbjes fizike ashtu edhe stresit të shkaktuar nga përhershmëria ose varësia.
Më pëlqen të studioj gjërat për të gjetur një mesazh që më ndihmon të bëhem një person më i mirë, jo domosdoshmërisht për të gjetur qëllimin e tij origjinal. Për këtë qëllim, ndjenja budiste e Dukkha-s flet për të përjetuar gjëra pa u kapur pas tyre. Gjithçka ndryshon, çdo përvojë ndihet ndryshe për çdo person. Përqafoni ndryshimin, përqafoni rrjedhshmërinë e momentit. Shprehuni në këtë moment, por mos lejoni që momenti t'ju përcaktojë. Vuajtja matet me aftësinë tonë për të duruar Dukkha-n. Në këtë kuptim, vuajtja përfaqëson një lloj kontrolli ku ne marrim pjesë aktive në mënyrën se si e përjetojmë dhimbjen.
Ai element i zgjedhjes, atë që psikologët i referohen si vendqëndrimi i kontrollit, është pjesë e asaj që na lejon të ndjejmë kënaqësi përmes vuajtjes. Të kesh një zgjedhje zhbllokon ndjenjën tonë të kontrollit dhe përmes kësaj shpaloset një rrugë zbulimi personal me anë të së cilës ne mund të mësojmë diçka rudimentare për veten tonë – që të mund të gjejmë një lloj shpëtimi.
Ashtu si Michelangelo duke përdorur çekiçin e tij për të copëtuar fragmente guri që errësojnë një skulpturë të madhe, ne i kthejmë pedalet tona për të hequr qafe formën tonë, duke zbuluar përfundimisht veten tonë të vërtetë si një manifestim i vuajtjes, punës së palodhur, vendosmërisë dhe vendosmërisë përkushtim.
Cilësia e një çiklisti matet me aftësinë e tij për të vuajtur; aftësia për të vuajtur vjen nga ndjesia se ne mund ta kontrollojmë disi dhimbjen. Të ngasësh një biçikletë do të thotë të hysh në një botë të thjeshtuar ku mund të gjejmë më lehtë kontrollin; ne nuk varemi nga asgjë, përveç vullnetit tonë për të bërë punën për t'u bërë më të mirë. Sa herë që zgjedhim të mbajmë barrën e dhimbjes që i shkaktojmë vetes, ne ndërtojmë aftësinë tonë për të vuajtur. Vendoseni punën në njërin skaj dhe nga tjetri del një çiklist më i mirë.
Frank Strack është një anëtar themelues i Velominati dhe mbrojtës i The Rules. Ai është gjithashtu një kolumnist i përmuajshëm për Cyclist.
