Dlamini u kthye në shtëpi pothuajse 90 minuta pas Ben O'Connor të dielën dhe jashtë afatit kohor, por performanca e tij ishte frymëzuese
Në Fazën 9 të Tour de France të së dielës, Ben O'Connor kaloi në kushte të vështira dhe ngjitje më të vështira për të marrë një fitore mbresëlënëse në Tignes. Pothuajse 90 minuta më vonë, Nic Dlamini doli në linjë.
Pavarësisht se ishte gati 50 minuta jashtë afatit kohor dhe njeriu i fundit në rrugë për më shumë se gjysmë ore, Dlamini, i cili u përplas më herët atë ditë, ishte i vendosur të përfundonte.
Njeriu i ekipit Qhubeka-NextHash ishte i pari afrikano-jugor me ngjyrë që udhëtoi në Tour de France dhe ishte i vendosur të mos dorëzohej, edhe kur pa disa kalorës të tjerë që e thërrisnin atë të largohej përpara vijës së finishit.
'E kuptova pasi u rrëzova se do të ishte e ngushtë, por sapo po ngjitej për 25 kilometrat e fundit dhe unë tashmë po ngrija deri atëherë dhe ju e dini kur është vërtet ngricë në Alpe dhe thjesht mundeni 'Hapni dorën në xhepat tuaj për ushqim ose madje mbani shishen tuaj', shpjegoi ai.
'Në fund të ngjitjes u përpoqa të llogarisja sa kohë do të zgjaste dhe e dija se do të kalonte më shumë se një orë dhe mundësia ishte vërtet e vogël, por pashë disa djem duke hipur në një makinë dhe mendova me vete thjesht do të vazhdoja dhe do të arrija në vijën e finishit.
'Mendoj se nuk e kam parë veten të tillë, kur e kalova kufirin, fytyra ime tha të gjitha. Ishte padyshim një nga ditët e mia më të vështira në shalë, ishte 4600 metra ngjitje dhe jo shumë tatëpjetë.'.
Vetë Dlamini dyshoi pse ai nuk hipi në një makinë të bukur dhe me ngrohje dhe nuk ngriti malin në të njëjtin pozicion në garë, 'Vazhdova të pyesja veten pse kur u zgjova të nesërmen.. Doja të respektoja sportin, të respektoja ekipin tim dhe të nderoja ëndrrën time për të përfunduar garën. Kjo është diçka për të cilën do të jem i lumtur përgjithmonë.'
Kjo lëvizje u prit nga një mbështetje e pamasë si në anë të rrugës në Tignes ashtu edhe në mbarë botën, 'Duke marrë parasysh se nga vij dhe vij këtu si i pari me ngjyrë afrikano-jugore, ka ndryshuar vërtet jetën e shumë njerëzve dhe ka frymëzuar shumë të njerëzve në Afrikën e Jugut dhe ndërkombëtarisht. Jam vërtet i lumtur që kam qenë personi që më është dhënë kjo mundësi dhe shpresoj që kjo të mos ndalet dhe të vazhdoj të frymëzoj të rinjtë që të vazhdojnë të ëndërrojnë.
'Do të kisha dashur të shkoja në Paris, mendoj se do të ishte një nga vitet e vetme që turneu përfundon në Paris në ditën e Nelson Mandela, por e dija se nuk do të ishte e lehtë dhe Mezi pres të kthehem dhe të përfundoj garën.'.
Edhe pse ai ishte mahnitur nga niveli i mbështetjes gjatë gjithë turneut, ai u befasua që kishte mbetur njerëz në fund, përkundrazi ai mendoi, me arritjen e kohës në orën 19:00, barrierat dhe vënia në skenë do të ishin duke u mbushur larg.
'Më bëri shumë emocional të shoh që mbështetja është gjithmonë aty edhe në ditë të këqija, sepse të gjithë kanë ditë të këqija.
'Edhe përpara se të fillonte turneu, mora shumë mbështetje nga prindërit dhe të rinjtë se sa të frymëzuar ishin ata për të jetuar ëndrrën e tyre dhe për të vazhduar të shtynin, kjo të bën të rritesh si person.'.
Dlamini, objektivi tjetër i të cilit është të shkojë në Lojërat Olimpike së bashku me shokët e skuadrës Stefan de Bod dhe Ryan Gibbons, përfundoi, Ky ishte një pozicion i përsosur për të inkurajuar shumë njerëz në fshatra, pavarësisht nëse janë sport apo akademikë, të punojnë vështirë dhe kurrë nuk heqin dorë nga ëndrrat e tyre.'
