Hulumtimi duke përdorur një peloton terrakote të printuar në 3D, gjetjet që hipja në pjesën e pasme mund të zvogëlojë tërheqjen e ajrit deri në 95%
Hulumtim i ri se çiklizmi në një peloton është shumë më efikas se sa mendohej më parë, me tërheqjen aerodinamike në pjesën e pasme që bie në aq pak sa 5% që përjetohet në pjesën e përparme.
Në një studim të titulluar Zvarritja aerodinamike në pelotonët e çiklizmit: Vështrime të reja nga simulimi CFD dhe testimi i tunelit të erës, studiuesit në Universitetin e Teknologjisë Eindhoven kryen teste të tunelit të erës në një mini-peloton të printuar në 3D me 121 çiklistët terrakote të bazuar në të dhëna dhe reagime nga drejtuesit e WorldTour për të krijuar zonën më efikase të energjisë të pelotonit.
Analiza arriti në përfundimin se zvarritja në pjesën e pasme të pjesës së pasme të pelotonit është vetëm 5 për qind e asaj që do të përjetojë një kalorës i vetëm duke ecur me të njëjtën shpejtësi. Kjo është dukshëm më e ulët se hulumtimi i mëparshëm, i cili e kishte shifrën rreth 70 për qind.
Profesor i universitetit holandez Bert Blocken, i cili udhëhoqi hulumtimin, punoi me kalorës profesionistë nga LottoNL-Jumbo dhe BMC Racing, si dhe një tunel me erë të mbushur me 121 çiklistët terrakote të printuar në 3D për të mbledhur të dhëna, të cilat më pas kaloni nëpër superkompjuterë duke përdorur softuerin e rrjedhës së lëngjeve ANSYS për të vendosur zonën më efikase të energjisë të një pelotoni.
Nuk është për t'u habitur, të dhënat treguan se pjesa e pasme e mesit të një pelotoni ishte pjesa më efikase, me nivelin e përpjekjes së kërkuar duke u rritur në mënyrë të qëndrueshme sa më shumë që afroheshit me pjesën e përparme. Pjesa më pak efikase e pelotonit, siç pritej, ishte vetë hunda me tërheqje që arrinte 86 për qind të asaj që do të përjetojë një kalorës i vetëm.
Blocken sugjeroi që keqinformimi rreth testimit të mëparshëm ishte për shkak të metodës së përdorur të testimit.
'Disa ekipe përdorin modele matematikore të çiklizmit për të llogaritur se kur saktësisht një kalorës duhet të arratiset për të qëndruar jashtë kapjes së pelotonit në ndjekje,' shkroi Blocken.
'Këto modele supozojnë se kalorësit brenda pelotonit kanë një rezistencë prej 50 deri në 70 përqind atë të një kalorësi të izoluar.
'Këto vlera rezultojnë nga testet e vjetra në grupe të vogla deri në katër çiklistë të hartimit të linjës që treguan reduktime për çiklistin e tretë dhe të katërt, të dyja deri në 50 përqind. Kjo i ka bërë studiuesit të besojnë se edhe brenda një pelotoni, kjo 50 përqind do të zbatohej.'
Blocken më pas deklaroi se metoda e tyre novatore e testimit tregoi se zvarritja u reduktua në aq pak sa 5 për qind për kalorës të izoluar me të njëjtën shpejtësi.
Blocken ka folur që atëherë pas ankesave nga drejtuesit profesionistë që këto të dhëna sugjerojnë se amatorët mund të ulen të qetë në timonin e një profesionisti.
Blocken na kujtoi se këto të dhëna zbatohen vetëm për një peloton të përsosur që është duke ecur në një rrugë të drejtë dhe të sheshtë pa faktorë të jashtëm si era.
Ajo që bëjnë gjetjet e Blocken, megjithatë, është të rrisin vlerësimin tonë për artistët solo të shkëputur si Thomas De Gendt (Lotto-Soudal) ose Steve Cummings (Dimension Data), të cilët kanë bërë një zakon gjatë karrierës së tyre për të vazhduar solo të gjatë pushime që rezultojnë në fitore mbresëlënëse në skenë në garat më të mira në botë.
